Kiedyś…

Może kiedyś utoniesz
w moich ramion otchłani.
schronisz się w nich jak gołąb
w pielgrzymiej swej podróży.
one Cię ukołyszą
w tym bezpiecznym ukryciu
zanim, wreszcie odejdzie
czarny przeszłości cień.

Może kiedyś me usta
wypalą w Twym sercu ślad.
nieusuwalny – jak tamte,
Lecz jaśniejszy, cieplejszy,
tak, jak po świcie – dzień.

Może mi kiedyś wybaczysz,
że ja – to tylko ja.
Choć nie ten i nie taki -
jeszcze jestem.

Paweł Antoni Baranowski.