Przebudzenie.

Poczułem się jak podróżny
spóźniony nie ze swej winy,
co – na perony wbiegając –
zobaczył w dali światełko
ruszającego pociągu…

Gdyby mi się nie spieszyło,
gdyby pociągu nie było –
z łatwością bym się pogodził,
że takim losu zrządzeniem
znowu czas stracę samotnie…

Lecz przecież był tu! widziałem!
właściwie – już prawie wsiadałem!
chwilę się tylko spóźniłem,
teraz w rozpaczy się miotam;
może dogonię…? zatrzymam…!

Niestety: już nie dogonisz,
bo czas – jak pociąg – bezwzględny
nigdy nie zwleka ni chwili,
nie ułaskawia spóźnionych,
by dowieźć tych – co zdążyli.

Paweł Antoni Baranowski – 2007