Nadzieja…

Droga do pracy bez sensu, 

Bezsensownym tramwajem 

O bezsensownej godzinie. 

Znów – gigantyczny wysiłek, 

By szczelnie odgrodzić się tamą 

Od rzeki cudzych emocji. 

Nie wyśmiać na głos pozerów. 

Szczerze się od-uśmiechnąć 

Na miłe, nieszczere słowa. 

Zupełnie się nie przejmować 

Wiekuistym bałaganem, 

Nienaruszalnym absurdem. 

Zrobić coś, by już nie musieć... 

... A może to wszystko nieważne? 

Nieważne, że nieważne...!

Na tle szarości za szybą 

Nagły odblask błękitu: – 

To tylko anioł z nieba 

Na maminych kolanach. 

Ma płaszczyk, warkoczyki, 

Wpatrzone we mnie badawczo 

Wielkie niebieskie oczy 

Prześwietlają mą duszę 

W poszukiwaniu prawdy.

 

Niespodziewanie – pytanie: 

– Mamusiu! 

Czemu ten pan jest taki smutny?

Mamusia jest zaskoczona ! 

Sytuacja – niezręczna: 

„Czasami – kochana córeczko... 

Czasami tak bywa; no cóż... 

O! choćby ty: – pamiętasz 

Jak zdechł ci chomik Gryzuś? 

Też byłaś bardzo smutna...”

– Ach, tak... ?

Myśl o kochanym zwierzątku 

Jak chmura burzowa zasnuwa 

Błękitne niebiańskie okna. 

Lecz zjawia się w nich za chwilę 

Iskierka współczucia i troski

– Mamusiu! Czy temu panu też coś zdechło? ... ?

Czy mi coś zdechło? ... Mój Boże! 

Na szczęście nie pamiętam... 

No, chyba że... nadzieja. 

Ale to niemożliwe: 

Przecież to byłoby sprzeczne 

Z wszelkimi prawami gramatyki! 

A skoro tak, to – istotnie: 

Nie ma żadnego powodu, 

Żeby choć chwilę dłużej 

Aż tak było mi smutno...

... Dziękuje, już to rozumiem. 

W milczeniu przyznam ci rację, 

Moja mała Agnieszko 

Której nigdy nie było 

Nie ma i nigdy nie będzie. 

I – bez gestu – pogłaszczę 

Twój różowy policzek, 

I ucałuję – bez ruchu – 

Twoje czoło i oczy 

Ojcowskim pocałunkiem.

Patrząc z obojętnością 

Na domy i sklepy za oknem, 

Z twarzą skamieniałą 

Nieuleczalnym nawykiem – 

Podzielę twą radość i ulgę. 

Z radością i ulgą wysłucham 

Szeptu tryumfującej dobroci:

– Mamusiu! 

Ten pan już się trochę uśmiecha!


Paweł Antoni Baranowski 2005